Weer terug naar huis.
Zondag 25 mei 2008.
Vandaag is het de laatste dag van onze vakantie en moeten we de koffers weer inpakken. Ons 'tropische avontuur' zit er dan bijna op. Twee volle weken hebben we mogen genieten van dit prachtige Caribische eiland met zijn kleurrijke bevolking,ons prachtige huis, het heerlijke strand met zijn gezellige restaurantjes en terrasjes, het heerlijke eten en drinkenen deDominicaansemuziek, zoals Merangue, Bachata en Salsa. Enniet te vergeten de heerlijke zon met zijn Caribische briesje dat constant voor verkoeling zorgde.Vandaag is het Pedro zijn vrije dag, maar omdat hij ons graag met zijn gezinnetje naar het vliegveld wil brengen is hij speciaal met een taxi naar ons toegekomen. Om half een is het dan zover en de koffers worden weer als gewoonlijk achter in de laadbak gezet. Er kunnen maar 4 personen in de auto, dus de overige pasagiers zijn genoodzaakt achterin de Pickup plaats te nemen. Dit is een heel normaal tafereel wat hier dagelijks te zien is. Onderweg zetten we Giulia nog even af bij Ocean Village en nemen hartelijk afscheid van haar. Naeen half uurtje komen we bij het vliegveld aan. In de vertrekhal worden we nog evenverrast door een aantal muzikanten die de heerlijke Dominicaanse klanken laten horen. Wanneer we straks thuis zijn zullen we die zeker gaan missen.
Voordat we het eiland verlaten maken we eerst nog een tussenstop op Punta Cana om medepassagiers op te halen. We moeten het vliegtuig verlaten en hebben nog even de tijd om op het vliegveld een drankje te nemen. Dan is hettijd omte vertrekkenen beginnen we aan de terugreis die ca. negen uur zal gaan duren. De verwachting is dat we zelfs een half uur eerder in Nederland aan zullen komen, wat uiteindelijk ook gebeurt.
Jeannette probeert wat te slapen en ikbreng de tijd doormetde bekendeentertainmentboxen vermaak me met een boek. 's Morgens om half negen Nederlandse tijd zijn we dan weer op Schiphol terug van weggeweest. Gebruind en met een heerlijk gevoel nemen we afscheid van elkaar en gaat ieder weer naar zijn eigen huis om verder na te genieten. Voor mij was dit de eerst keer naar de Dominicaanse Republieken zeker niet de laatste .Er valt nog zoveel moois te zien dat een vervolg bezoek echt de moeite waard is....
Einde van een 'mooie tropische droom', die werkelijkheid werd, mede dankzij Jeannette, de gastvrijheid van Onno, Giulia die ons overal mee naar toe namen ons introduceerde bij haar kennissen en niet te vergeten al die lievemensen die wij daar hebben mogen ontmoeten,
Ik kom zeker terug.!!!!!!!!!!!!
Wilma.
Onze excursie naar Samana.
Zaterdag 24 Mei 2008,
Om kwart voor zes gaat de wekker en de zon begint al op te komen. Verder is alles nog erg rustig, zelfs onze 5 viervoeters liggen nog op de verandatrap te slapen. Alleen de vogels laten zich horen en wij maken vlug ons ontbijtje, want het is toch wel een kwartiertje lopen voordat we op de plek zijn waar om kwart voor zeven het busje ons komt ophalen.We zijn keurig op tijd en na een paar minuten melden zich verschillende busjes met Dominicanen er in die ons wel even een lift naar Samana willen geven. Dat lijkt ons toch niet zo'n goed plan en we wachten geduldig tot ons eigen busje komt. Met 10 personen gaan we op weg richtingRio San Juanwaar we onze eerste stop hebben voor een ontbijt en een sanitaire stop.
Na een half uur gaan we weer op pad richting Samana. De wegen op de Dominicaanse Republiek zijn over het algemeen heel erg slecht met veel kuilen en hobbels. Dit is voor onze chauffeur echter geen reden om zijnsnelheid aan te passen, sterker nog hij rijdt er zelfs met een grotevaart overheen alsof hij meedoet aan een autorally. Het is dus flink hobbelen voor ons in het kleine autobusje. De rijstijl is ook heel anders dan wij gewend zijn, heel chaotisch en er wordt op de tweebaanswegen onder voortdurend getoeter zowel links als rechts gepasseerd. Je moet trouwens ook niet raar opkijken wanneer er een brommer of motor passeert waar 3 of zelfs 4 Dominicanen opzitten. Dat is hier heel gewoon.
De route is prachtig en loopt voor een groot gedeelte langs de kust. Het landschap is heuvelachtig en je ziet er veel kokosplantages en rijstvelden, die dan weer worden afgewisseld met hier en daar wat koeien die lopen te grazen. Onderweg passeren we kleine langgerekte dorpjes met hun kleurrijke houten huisjeswaar de bewoners op hun veranda zitten. Even later komen we een paar cowboys tegen die op hun paarden de koeien bijeen drijven. In de rivieren zie je de mensen verkoeling zoeken omdat hetop dit moment zelfs ook voor de Dominicanenvrij heet is. Gelukkig heeft ons busje airco.
We naderen Nagua en dat is goed te merken. Nagua is een grotere stad waar de boeren hun uit de omgeving hier hun koopwaar aanbieden. Veel vrachtverkeer en zeker geen mooie toeristenplaats. De straten zien er stoffig en armoedig uit. Het verbaast onsdat er hier om alle huizen grote ijzeren hekken met tralies staan en het is dan ook een raar gezicht om de mensen er achter op hun terrasjes te zien zitten. Na een poosje verlaten we de kustweg en gaan landinwaarts. Werijdennu door een bergachtig bosrijk gebied met veel pijnbomen en in de verte zien we bergen liggen die we langzaam naderen. Schitterende vergezichten en prachtige flora komen voorbij.Ook hier komen we langs de weg weer kleine dorpjes tegen. Voor de houten winkeltjes hangt het pas geslachte vlees in de open lucht. Na een rit van c.a. drie uurzien we dan eindelijk het bordje Samana staan.
Samana is een schiereiland gelegen aan de noord-oost kust van de Dominicaanse Republiek . In de baai van Samanabevinden zich veel kleine eliandjes met prachtige witte verlaten stranden en wuivende palmbomen. Op het strand liggen hier en daar wat vissersboten. Ieder jaar tussen januari en maart komen tijdens het paringsseizoen de bultrugwalvissen hier naar toe. Dat is een heel spektakel en op enkele meters afstand zie je ze dan ook uit het water springen. Onze chauffeur brengt ons naar een haventje waar open houten motorbootjes aan een steiger liggen. Hiervandaanvarenwe in twintig minuten naar Cayo Levantado, dat ook wel 'Bacardi eiland' wordt genoemd. Dit n.a.v. een commercial die er ooit is opgenomen.
Cayo Levantado ligt 7 km voor de kust van Samana en is slechts 2 km lang en 500 meter breed. Het eiland is begroeid met tropische planten en mangroves en het strand is er spierwit, terwijl het turqois-kleurige water zo helder is dat je de zeesterren en vissen ziet zwemmen. Voordat we een strandstoel opzoeken gaan we eerst van een heerlijke lunch en een koele drank genieten. Er zijn bijna geen toeristen en het lijkt wel of we op een onbewoond eiland zijn terecht gekomen. Schitterend in ÊÊn woord. Na een paar uur van al dit moois genoten te hebben gaan we weer terug naar de boot die onsnaarhet vaste land zal brengen.
De terugweg loopt iets minder voorspoedig als de heenreis, omdat onze chauffeur meerdere keren moet tanken. Waarom hij zijn tank niet ineen keer heeft volgegooid zal altijd wel een raadsel blijven. Verder is het erg rustig, iedereen is moe en slaperig geworden. Zelfs onze gids, die op de heen reis ook al niet zoveel te zeggen had en liever een cd tien keer liet horen, weet niets meer te vertellen en ligt dan ook gedurende de terugreis te slapen. Erg dom want dat scheelt hem behoorlijk in zijn fooi. Om 18.00 uur arriveren we weer in Cabarete en lopen vermoeid en voldaan richting ons 'paleisje'.
Eerlijke mensen bestaan nog.
Vrijdag 23 Mei 2008,
Omdat we vandaag een excursie willen gaan boeken gaan we eerst even naar de bank want we hebben weer Dominicaanse Pesosnodig. a.s. Zaterdag willen we naar de Mangroves wouden. Gulia kent iemand die excursies verzorgt en we rijden eerst even bij hem langs om te informeren wat nog beschikbaar is. Alleen Samana is nog mogelijk voor die dag, maar dat houdt wel in dat we om zeven uur langs de weg moeten staan waar een busje ons dan op komt halen.Vervolgens rijden we door naar Ocean Village, echter Giulia heeft vergeten water en koffie mee te nemen, dus gaan wij voor haar naar het Tankstation. We brengen het even langs en gaan terug naar Cabarete. Onderweg hebben we besloten om naar Samana te gaan. Een dag excursie incl. boottocht naar Cayo Levantado, dat ook wel Bacardi eiland wordt genoemd, naar de gelijknamige commercial die er ooit is opgenomen. We parkerenonzeauto en Jeannette vraagt mij of ik haar tas heb gezien. Nee zeg ik en dan ineens beseffen we dat hij niet meer in de auto ligt. De schrik slaat toe want alle belangrijke zaken zitten er in. Er zit maar een ding op als een speer weer terug naar Sosua, naar de plek waar we het laatst geweest zijn. Gelukkig dat er geen flitspalen bestaan op deze route want volgens mij hebben we gevlogen. Bij aankomst zagen we dat de tasnog op dezelfde plaats lag. Wat een opluchting en onze dag kon niet meer stuk. Het blijkt dat er dus toch nog eerlijke mensen bestaan en voor ons opnieuw een positieve ervaring met de Dominicanen. Weer terug in Cabarete konden we dan eindelijk onze excursie boeken en hebben ook maar gelijk voor het thuisfront wat souvenirs gekocht . Moe en dorstig nemen we een overheerlijk drankje op het strand en keren huiswaarts.
's Avonds hebben we weer als vanouds gezellig bij Onno's gegeten en gedronken onder de palmbomen aan het strand met een Caribisch briesje.
Een nieuwe ontmoeting
Donderdag 22 Mei 2008,
Na het ontbijt moeten we eerst weer even ons dagboek bijwerken, want we zijn bang dat die grijze massa ons anders in de steek laat. Daarna gaan we naar Janet's en rijden vervolgens naar een apotheek om voor mij medicijnen te halen. Volgens Pedro ben je er dan binnen twee dagen weer boven op. Met Giulia hebben we afgesproken dat zij vanavond onze gast is en mag zeggen waar ze wil eten. Nadat wij haar bij Ocean Village hebben afgezet rijden wij door naar Sosusa. Hier zijn wij nog niet eerder geweest en bij Cabarete vergeleken is dit een grote plaats met veel verkeer en veel winkels. Hier hebben ze zelfs stoplichten. Wij slaan ergens rechts af richting playa en komen in een typisch Domincaanse volkswijk terecht. Hier geen mooi geplaveide straten, maar alleen maar puin en stof. De mensen kijken wel vreemd op wanneer ze ons in de pickup waarnemen. Het lijkt me ook wel een vreemd gezicht, een paar blanke dames in zo'n grote autodie door hunhun wijk rijden. Ze komen erg vriendelijk over en we voelen ons dan ook zeker niet ongemakkelijk. Vervolgens rijden we weer naar huis en de rest van de dag blijven we heerlijk in de tuin bij het zwembad. Pedro en Morre zijn rondom het huis aan het werk en wij proberen in het spaans een beetje met ze te communiceren, wat met behulp van Jeannette's grote woordenboek aardig lukt.
's Middags krijgen we bezoek van Ramon enhij komt gezellig bij ons zitten. Hij heeft een nieuwe verovering meegenomen, die ergverlegen overkomt. We praten wat en nemen ter verkoeling af en toe een duik in het zwembad. De jacucci staat ook weer aan. Dit is echt genieten.
Wanneer we Giulia gaan ophalen zijn we benieuwd wat voor een plannen zij weer heeft bedacht. Aangekomen bij Ocean Village is ze niet te vinden. Daar horen wij dat ze bij Marcelina op kantoor is en men vraagt of wij daar ook naar toe komen. Binnen moeten we nog even wachten en ja hoor de plannen zijn inmiddels gewijzigd. Marcelina heeft ons uitgenodigd om samen met Dimitri, een Russische kennis, bij Bliss te komen eten. Wij dachten dat er van ons etentje niets meer terecht zou komen, maar Giulia had al weer iets anders in petto. Zij wilde als vooraf graag met ons Sushi eten. Dat is nl een van haar favorieten. Dus zo gezegd zo gedaan. Wij naar Yamazato en aangezien iedereen haar kent werd er van alles klaargemaakt. Het smaakte overigens heerlijk. Vervolgens zijn we naar Bliss gereden, dat aan de overkant van de weg tegenover Yamazato ligt. Binnengekomen zaten Marcelina en Dimitri al aan de bar te wachten. Bliss is een zeer exclusief restaurant met een stijlvolle inrichting. In het midden is een zwembad waarom heen de tafeltjes en stoelen staan. Rondom staan prachtige planten. Dit verwacht je niet op deze plek. Het staat nl. aan de rand van een Domincaanse volkswijk. Een groter contrast kan je bijna niet voorstellen. Het was een heel gezellige avond en we hebben er inderdaad ook voortreffelijk gegeten.
Charley krijgt een nieuw huis.
Woensdag 21 mei 2008,
Omdat ik me vandaag echt niet lekker voel, gaat Jeannette alleen naar Ocean Village om Giulia weg te brengen.Onderweg houden zij een stop omeen grotere kom voor Charley, de goudvis te kopen. Nu hoeft hij niet meer op en neer te zwemmen, maar kan zich ook heen en weer bewegen. Op de terugweg neemt Jeannette gelijk de boodschappen mee. Ik blijf thuis en lig in de schaduw op mijn bedje. We houden het vandaag maar rustig en spelen ons spelletje Yatzee. De eetlust ontbreekt me en ik voel me een beetje schuldig naar Jeannette toe, want het is toch ook haar vakantie. i.p.v. heerlijk uit eten te gaan moet ze nu zelf haar maaltijd maken. Gelukkig maakt ze er geen punt van en we gaan bijtijds naar bed.
Op naar de volgend dag.
Een nieuwe dag.
Dinsdag 20 mei 2008
Na een onrustigenacht voel ik me weer iets beter. Omdat de koelkast weer moet worden bijgevuld gaan we na het ontbijt eerst even bij Janet's langs om het e.e.a. in te slaan. Het is een warme dag en we blijven heerlijk bij het zwembad liggen. Tenslotte hebben we alles bij de hand, ons natje en droogje binnen handbereik. De stoelen staan alweer klaar in de tuin te wachten op de zonaanbidsters en Pedro heeft weer zijn best gedaan om het zwembad mooi schoon te maken. Dat ziet er dus allemaal weer super uit.
Aan het eind van de dag halen we Giulia weer op en gaan in Cabarete bij Lax wat drinken. Dat is een van de gezelligste strandtenten, samen met Onno's Bar. Jeannette besteld er een 'Bloody Mary', maar helaas is dit niet zo'n succes en ook niet voor herhaling vatbaar. Omdat ik toch nog voorzichtig ben neem ik maar een watertje. Giulia moet thuis nog wat werken en besluit bij Pommodore een pizza te bestellen die ze mee naar huis neemt. Thuis aangekomen kleden wij ons om en gaan bij Onno's eten. Dario en Cynthia zijn er ook en begroeten ons hartelijk. Jeannette heeft een paar typisch Hollandse cadeautjes voor ze meegebracht, waar ze erg blij mee zijn. Wij zoeken een tafeltje op het strand en bestellen onze maaltijd. Helaas is de vis uitverkocht, dus gaan we voor de beeffilet en lasagne. Ook heerlijk trouwens. Omdat ik me nog niet helemaal lekker voel gaan we maar naar huis en niet naar het Casino. We lopen nog even bij Giulia binnen, die zoals gewoonlijk voor de TV hangt om via CNN de verkiezingen in Amerika te volgen. Ze is er niet van weg te slaan. Om 01.45 houd ik het voor gezien en ga naar boven, terwijl Jeannette er nog een film blijft kijken.
Om 03.15 uur gaat plotseling mijn mobieltje, helaas geen nummer herkenning. We vermoeden dat het iemand van het thuisfront is geweest, die zich in het tijdsverschil van6 uur heeft vergist. We zijn klaar wakker en hebben tot 05 00 uur liggen kletsen. Met het gevolg dat de nieuwe dag voor ons pas om 09.15 uur begint.
Een rustige dag
Maandag 19 Mei 2008,
Pedro heeft een vrije dag en Cooky komt vandaag weer bij ons schoonmaken. Een hele luxe want zelfs onze was wordt gedaan. Wij staan om 08.00 uur op en gebruiken ons ontbijt op de veranda met een schitterend uitzicht over de lagune. Giulia moet vandaag weer naar Sosua gebracht worden, maar eerst halen we op de heenreisbij Janet's nog een paar waterflessen van 20 liter. Deze worden door de jongen van de supermarkt keurig achterin de pickup gelegd en voordat wij naar het strand gaan brengen we ze eerst maar even naar huis.
Rond het middaguur zijn we op het strand en het is nog steeds heerlijk rustig, weinig toeristen. De enige mensen die ons komen bezoeken zijn de strandventers, maar wanneer je duidelijk laat weten dat je niets nodig hebt laten ze je keurig met rust. Stoelen en plaats genoeg om uit te zoeken. We nemen plaats aan de vloedlijn en gaan liggen bakken in de zon. Er staat een heerlijke wind, dus het is oppassen geblazen en smeren, smeren en nog eens smeren is het devies. De kitesurfers laten zich ook veelvuldig zien en de lucht is dan ook binnen de kortste keren gevuld met allerlei kleuren. Dan is het weer tijd om even iets in de schaduw te gaan eten en drinken. We bestellen een gazpacho en gaan aan het eind van de middag naar Sosua om Giulia weer op te halen. De bewakers van Ocean Village kennen ons inmiddels ook en we mogen meteen doorrijden. Dit geeft gelijk al iets vertrouwds.
Demensen die daar werkzaam zijn gaan ook naar huis en omdat het een lang stuk lopen is naar de snelweg krijgen ze van ons een lift. Binnen de kortste keren is de achterbak dan ook gevuld met Dominicanen. Dat moet een kleurrijk gezicht zijn. Onderweg stoppen we regelmatig langs de snelweg om iemand uit te laden. Dat is hier heel normaal en niemand maakt er ook een probleem van wanneer je zomaarde auto langs de kant van de wegstil zet.
Thuis aangekomen gaan we nog even samen met Giulia bij het zwembad zitten en nemen een drankje. Wanneer we boven komen wordt ik plotseling niet lekker, misselijk en last van mijn buik. Toch misschien iets verkeerds gegeten???.Van ons plan om iets lekkers in Cabarete te gaan eten komt niets meer en ik ga dan ook vroeg naar bed. Jeannete neemt een broodje en gaat ookbijtijds haar mandje in. De nacht is geen pretje en ik bespaar jullie alle details. Misschien gaat het de volgende dag wel weer wat beter.
Los Brazos
Zondag 18 Mei 2008,
Wanneer wij wakker worden zijn de kinderen al aan het zwemmen en met de honden aan het spelen die zo te horen het prachtig vinden om zoveel speelkameraadjes bij elkaar te hebben. Wij ontbijten wat en besluiten om naar het strand te gaan. Het is warm en een koel Caribisch windje doet dan wonderen. Voor Giulia laten we een briefje achter en gaan met de auto naar Onno's. Op het strand aangekomen huren we twee stoelen en omdat er vandaag een heerlijke wind staat zien we dan ook veel Kitesurfers. Cabarete staat hierom ook bekend en ieder jaar in Juli vinden dan ook hier de wereldkampioenschappen plaats. Zonnen maakt dorstig en we gaan bij Onno's iets drinken en we nemen ook wat te eten.
Nadat we nog een mooie strandwandeling naar Punta Coleta hebben gemaakt keren we naar huis. Marcelina is inmiddels ook gearriveerd en gezamenlijk brengen we de kinderen weer naar hun huis in Los Brazos. Dit is een klein dorpje in de bergen. Ikkijk mijn ogen uit naar de kleine huisjes en de prachtige omgeving. Onderweg passeren we een brede rivier waar een hele groep volwassenen en kinderen aan het zwemmen zijn. De auto's staan tot aan hun wielen in het water geparkeerd en de achterklep wordt als springplank gebruikt. Vlak voor Los Bravos stopt Giulia ineens langs de kant van de weg. Dat is overigens heel normaal hier. Wat blijkt nu, er zitten een paar Domincanen aan een tafeltje domino te spelen. Volgens mij is dit een nationaal spel, want je komt het te pas en te onpas langs de weg of waar dan ook tegen. Ze besluit dan ook om een spelletje met de dorpsbewoners mee te doen en wij zijn haar publiek. Veel pret natuurlijk. We verlaten de snelweg en rijden omhoog via een kronkelweg die alleen nog maar uit wat stenen bestaat. Praktisch onbegaanbaar. Uiteindelijk komen we bij het huis van de kinderen aan. Hier worden we geconfronteerd met het levenswerk van Pauline om voor deze kinderen te zorgen, die geen ouders meer hebben of ouders die niet meer voor ze kunnen zorgen. Zij betaalt dit zelf allemaal van een klein pensioentje of van een enkele donatie. Geweldig wat zij met haar67 jaar nog allemaal presteert. Beneden zien we de rivier lopen en bij het huis aangekomen schrik ik enorm. Door de orkaan, diebegin dit jaarheeft huis gehouden is alles verwoest. Er zitten gaten in het dak dat uit golfplaten bestaat en de douchegelegenheid isniet meer daneen omgekeerde paraplu met een waterslang boven een regenton.In wat eerst het woongedeelte wasis een enorme chaos van opgestapelde rotsblokken en stenen. Bij het aanzien van deze grote ravageword je helemaal stil en verdrietig.Toch heeft ze kans gezien om de slaapkamers en kledingrekken keurig opgeruimd te houden. Hier straalt veel liefde vanaf en zorg voor elkaar. In de 'eetkeuken' maken de kinderen gezamenlijk drinken en eten klaar. Wat ben ik onder de indruk van dit allemaal en wat een bewondering enrespect heb ik voor deze vrouw, die zoveel positiviteit uitstraalt dat zelfs de kinderen ook nog vrolijk kunnen zijn.
Omdat de duisternis snel invalt en we niet in het donker die steile weg af willen rijden besluiten we om weer op te stappen. We nemen hartelijk afscheid en gaan weg. Diep onder de indruk over wat we zojust gezien en meegemaakt hebben rijden we weer terug naar huis. In Cabarete aangekomen gaan we met z'n vieren een bijYannic's een hapje eten. Giulia zegt dat ze nog een goeie film heeft,nl. Mr Brooks, die we gaan zien en uiteindelijk is het weer02.30 uurvoordat de luikjes dicht gaan.
Op naar de nieuwe week.